กิจกรรมชุมนุมอยากเท่ห์ต้องทำดี
“....ผมไม่รู้ว่าพื้นที่แห่งการมีจิตอาสาจะเป็นอย่างไร แต่ผมคิดว่าพื้นที่แห่งนั้นน่าจะเป็นพื้นที่ที่มีแต่ความสุข เพราะทุกคนพร้อมจะให้บางสิ่งเล็กๆ ที่น่าจะทำให้สังคมดีขึ้น ...”
ผมและเพื่อนๆเป็นนักเรียนที่เรียนกลางๆ ไม่ได้โดดเด่นอะไร ทุกวันที่มาโรงเรียนก็เรียนๆเล่นๆเพื่อให้แต่ละวันผ่านไปเท่านั้น กิจกรรมในโรงเรียนมากมายมีให้เข้าร่วมแต่เราทุกคนเลือกที่จะปฏิเสธ เพราะคิดว่าเวลาว่างต่างหากที่เราทุกคนต้องการ ... จนกระทั่งวันเปิดเรียนในภาคการศึกษาใหม่ ทางโรงเรียนที่มีนโยบายให้นักเรียนทุกคนต้องเรียนกิจกรรมชุมนุม เราทุกคนต่างมองหากิจกรรมชุมนุมที่ตนเองอยากเข้าแต่แล้วทุกชุมนุมก็เต็มทั้งหมด ทางเลือกที่ดูเหมือนว่าพวกผมจะไม่ได้ต้องการเลือกเท่าใดนักแต่จำเป็นต้องเลือก นั่นคือ ชุมนุมใหม่ซึ่งเปิดขึ้นเป็นครั้งแรกในปีนี้ “ชุมนุมอยากเท่ห์ต้องทำดี” และนี่เป็นจุดนัดพบสำคัญของผมและเพื่อนๆที่ได้เรียนรู้ “คุณค่าของการให้”
ในคาบแรกของการเรียนชุมนุม ผมได้พบกับเพื่อนๆมากมายจากหลายระดับชั้นและหลายห้องเรียน ซึ่งไม่ได้สำคัญอะไรกับผมเท่ากับนั่งไปเรื่อยๆจนกว่าจะหมดคาบเรียนแล้วกลับบ้าน คุณครูประจำชุมนุมได้เปิดหนังสั้นจิตอาสา ที่มีเนื้อหาถึงเด็กวัยรุ่นยุคปัจจุบันคนหนึ่งอาศัยอยู่กับคุณตา เด็กชายผู้นี้นี้ติดโทรศัพท์มือถือและโลกโซเชี่ยลอย่างมากจนคุณตาเกิดความไม่พอใจ คุณตาซึ่งเป็นผู้ใหญ่บ้านมีความตั้งใจจะสร้างพิพิธภัณฑ์เพื่อเก็บมรดกของชุมชนไว้ให้ลูกหลายรุ่นหลังได้ดูแต่เมื่อขอความร่วมมือจากคนในชุมชนกลับไม่มีใครมาช่วย เช้าวันหนึ่งในขณะที่เด็กชายกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ “วันๆเอาแต่เล่นโทรศัพท์ ไม่เคยใช้ชีวิตเป็นประโยชน์” คุณตาพูดพร้อมเดินมากระชากโทรศัพท์ออกจากมือเด็กชายผู้นี้ ขณะที่กำลังดุด่าเด็กชายผู้นี้อยู่ มีชายคนหนึ่งเดินมาหาคุณตาพร้อมกับถามคุณตาว่าคุณตาใช้คนในโทรศัพท์นี้หรือไม่ เพราะมีคนส่งขอความช่วยเหลือเข้าไปในโซเชียลเน็ตเวิร์ก คุณตามองภาพถ่ายในโทรศัพท์มือถือของชายผู้นี้ พร้อมกับยกโทรศัพท์ของหลานชายขึ้นมาดู จึงทราบว่าแท้จริงแล้วหลานชายที่เล่นโทรศัพท์มือถือตลอดกำลังขอความช่วยเหลือไปยังคนที่มีจิตอาสาให้เดินทางมาช่วย เมื่อดูจบผมเกิดคำถามขึ้นมาในใจข้อหนึ่งว่า “จิตอาสาทำง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ” และทิ้งคำถามนี้ไว้อย่างไร้คำตอบจนหมดคาบ ผมกลับบ้านและยังคงดำเนินชีวิตตามปกติที่เวลาว่างต่างหากคือความสุข และทุกๆคาบเรียนที่ได้มาเรียนกิจกรรมชุมนุมคุณครูก็มักนำหนังสั้นหรือคลิปวิดีโอเกี่ยวกับจิตอาสามาเปิดพร้อมให้พวกเราแสดงความคิดเห็นเสมอ
แล้วกิจกรรมแรกก็มาถึง ผมเดินทางมาที่วัด ...... ในเวลา ....... เพราะเมื่อสองวันก่อนคุณครูประจำชุมนุมแจ้งให้นักเรียนที่สะดวกในวันเสาร์มาช่วยงาน.......... ซึ่งตัวผมเองไม่เคยทราบและเข้าร่วมกิจกรรมเช่นนี้มาก่อน ในวัดที่เต็มไปด้วยผู้คนหลากหลายวัยเดินทางมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ทุกคนกำลังวุ่นวายกับการเตรียมของมากมายมาจัดเรียงไว้ที่โต๊ะ ขณะผมและเพื่อน 5 คนเดินเข้ามาอย่าง งงๆ นานมากแล้วที่ผมไม่ได้เข้าวัดทำบุญ ผมเดินมาที่โต๊ะที่ทางวัดได้จัดเอาไว้ให้กับชุมนมบนโต๊ะของผมเต็มไปด้วยเครื่องดื่มมากมายทั้งหมดนี้ได้มาจากการรวบรวมเงินทำบุญของคุณครู ซึ่งได้รวมและนำไปซื้อมาเพื่อแจกในโรงทานผมนั่งฟังพระสวดจนเสร็จพิธีไม่นานผู้คนมากมายต่างเดินกระจัดกระจายไปยังโต๊ะต่างๆ หยิบอาหารและเครื่องดื่ม ในขณะที่ผู้ให้ทุกคนมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มพร้อมหยิบยกของมอบให้อย่างเต็มใจ ในขณะที่ได้ดูพลางคิดในใจเหตุการณ์ที่ได้เจอตรงหน้าต่างจากโลกความจริงที่ทุกคนวิ่งหาประโยชน์ หากทุกคนให้บางอย่างคืนสู่สังคมเหมือนผู้ให้ทุกคนที่สีหน้าเปื้อนรอยยิ้มที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ สังคมคงหน้าอยู่ขึ้นเยอะ “พี่ครับๆ ผมขอน้ำหน่อยครับ” เสียงที่ดังขึ้นขัดจังหวะการคิดของผม คือเสียงของเด็กชายตัวเล็กอายุประมาณ 5 ขวบ หน้าตามอมแมม ในมือเต็มไปด้วยขนมมากมาย ผมหันไปหยิบแก้วน้ำแข็งตัดน้ำหวานส่งให้ “ขอบคุณครับ” ไม่ทันสิ้นเสียงเด็กหันหลังแล้ววิ่งออกไป ผมฉุดคิดในใจว่าตอนเป็นเด็กหากมีคนมาแจกน้ำหวานและขนมให้ผมมากมายขนาดนี้ ผมคงเล่นอย่างมีความสุขตลอดทั้งวัน มองไปรอบๆไม่เพียงแต่เด็กๆ ผู้สูงอายุและผู้ใหญ่วัยทำงานเท่านั้นที่พากันมาเข้าวัดทำบุญ ผมได้เห็นขอทานและคนจรจัดทานอาหารฟรีที่ได้รับอย่างมีความสุข เสียงดนตรีที่บรรเลงอย่างเพลิดเพลิน ผู้คนที่ไม่ได้แบ่งแยกถึงตำแหน่งและฐานะมีแต่การให้ นี่คงเป็นสังคมใหม่ที่ผมพบ เพื่อนใหม่ๆที่ผมพบ และประสบการณ์ใหม่ “ที่ต้องใช้ใจเรียนรู้” เมื่อเสร็จงานพวกเราช่วยกันเก็บขยะต่ออย่างมีความสุข ผมไม่คิดว่าเพียงแค่กิจกรรมเล็กๆที่พวกเราได้ทำ รอยยิ้มที่ได้รับจะมาช่วยให้ผมเกิดความสุขได้มากมายขนาดนี้
ที่ผมได้เขียนมาบอกเล่าให้ทุกท่านได้อ่านในครั้งนี้ ผมเพียงแค่ต้องการบอกเล่าประสบการณ์แห่งความสุขจากการเป็นผู้ให้ ของเด็กผู้ไม่เคยให้มาก่อนอาจจะเป็นประสบการณ์เล็กๆ แต่นี่เป็นประตูบานแรกของจิตอาสาที่ได้เปิดให้ผมและเพื่อนๆได้เข้ามาพบเจอ และตอบคำถามของผมเสียจนหมดข้อสงสัย “ว่าจิตอาสาทำง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ ?” ของผมไปเสียจนหมดสิ้น และผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่ากิจกรรมจิตอาสาของผมและเพื่อนๆที่ได้ทำทั้งก่อนหน้าและต่อจากนี้ จะเป็นกิจกรรมที่สร้างสิ่งดีๆให้กับส่วนรวมและเป็นพลังให้คนรุ่นใหม่หันมาเป็นผู้ให้มากขึ้นและมาสัมผัสกับความสุขอย่างที่ผมและเพื่อนๆได้รับในวันนี้
กิจกรรมชุมนุมอยากเท่ห์ต้องทำดี โรงเรียนยุพราชวิทยาลัย จังหวัดเชียงใหม่
ครูที่ปรึกษากิจกรรม
ครูดรุณี กันธมาลา ครูชำนาญการพิเศษ กลุ่มสาระการงานอาชีพและเทคโนโลยี (งานธุรกิจ)
นายวีรพล แก้วพันธ์อ่ำ นักศึกษาฝึกประสบการณ์วิชาชีพครู มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ นางสาวลักขณา พะวันนา นักศึกษาฝึกประสบการณ์วิชาชีพครู มหาวิทยาลัยเชียงใหม่
นายภาณุพงศ์ สุภจิตธานนท์ นักศึกษาฝึกประสบการณ์วิชาชีพครู มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ นางสาวศรัณย์รัตน์ อิศรางกูร ณ อยุธยา นักศึกษาฝึกประสบการณ์วิชาชีพครู มหาวิทยาลัยเชียงใหม่
ประธานกิจกรรมชุมนุมอยากเท่ห์ต้องทำดี
ด.ช. ธีรภัทร กันธรรม ม.3/5
ด.ช. บูรณะ บูรณะพิมพ์ ม.3/5
ด.ช. ณัฐภัทร กาติ๊บ ม.3/5
|
